Eh, eh, eh..

Bezradność.

Tak mogę nazwać to co czuję. Nie wiem co mam zrobić ze sobą, ze swoim życiem, najchętniej bym położyła się w łóżku i już nigdy nie wstała. Beznadziejność tego cholernego świata ciągle brutalnie uniemożliwia mi choćby próby uśmiechnięcia się i próbowania bycia szczęśliwą.

Zniknięcie byłoby dobrym rozwiązaniem. Unoszenie się w jakiejś nicości, bez uczuć, bez emocji, bez porozrzucanych myśli i przerwanych oddechów. Czasem mam wrażenie, że to wszystko co dzieje się wokół jest po prostu nie dla mnie. Albo to ten świat jest momentami nie do zniesienia, albo to ja się nie nadaję do życia w nim, czasem ciężko mi rozstrzygnąć która opcja jest właściwa.

Najgorsze co może być to kłębiące się myśli, ciągłe rozmyślanie nad swoimi czynami. Czuje się jak ten bezradny człowiek w czyśćcu. Tylko nicość, ja, i mój umysł. Zastanawiam się..
Co by było gdybym zachowywała się inaczej, gdybym wcześniej zdała sobie sprawę ze swoich czynów..
Co by było gdybym była innym człowiekiem, gdybym mogła być choć po części lepsza, i potrzebna.
Co by było gdybym dostała jeszcze jedną szansę, i pokazała, że potrafię być inna, że da się mnie kochać.
Co by było gdyby ludzie mocniej walczyli o coś co choćby kiedyś było dla nich ważne..
Nie wiem, po prostu nie wiem, już nic nie wiem.
Wiem, że dam sobie radę, i cokolwiek będę musiała zrobić, w jakiejkolwiek sytuacji się postawić, to dam radę. Wyzbędę się tych uczuć jeśli będzie to konieczne. Bo nie chcę już tracić więcej niż straciłam dotychczas.

Chciałabym, żeby wszystkie te myśli, emocje, i to wszystko wyparowało, tak jak ten dym z ust..

Narysowane na szybko przeze mnie :)

 Ostatnio zaczęła do mnie przemawiać poezja, swoją lekkością i prawdomównością urzekła mnie

I tak uważam, że tylko rozmowa potrafi rozjaśnić sytuacje i myśli. Czy chciałbyś porozmawiać ?